Het pontje voer al voor de Tweede Wereldoorlog. De drie gebroeders Van Wijhe waren destijds exploitanten van het pontje. In de tijd van de oorlog mochten de gebroeders van de Duitsers echter niet varen met de pont. Kort na de bevrijding begonnen de gebroeders dus weer met varen, alleen deden ze dit in roeiboten. Dit was destijds erg gevaarlijk, de Canadezen hebben de roeiboten na de bevrijding zelfs een keer beschoten omdat ze de inzittende verdachten van spionage. Na de oorlog zijn de gebroeders exploitanten gebleven van het pontje. Helaas kwam er echter een eind aan het verhaal van de gebroeders Van Wijhe in 1962. De onderhoud van de steigers kostte te veel en er stapten minder mensen in dan voorheen.
Gelukkig stopt het verhaal van het pontje hier niet. Een jonge zelfstandige schipper genaamd Geert Scheers nam op 18-jarige leeftijd de pont over van de gebroeders Van Wijhe. Hij trouwde later met de dochter van de voormalige schipper Roelof Van Wijhe. Daarnaast heeft hij een (voor die tijd) moderne veerpont aangeschaft genaamd “de IJssel”. Deze veerpont is in 1998 pas weer vervangen door veerpont “de Stokvis” die vandaag de dag nog steeds iedere dag overvaart.
Tot de komst van de nieuwe spoorbrug met loop- en fietsverbinding ging het erg goed met het pontje. Helaas was het zo dat het pontje in de rode cijfers raakte door de komst van de nieuwe brug omdat er nu een makkelijke en gratis optie was om de oversteek zelfstandig te voet of te fiets te maken. Echter wist het pontje toch weer quitte te draaien doordat het steeds moeilijk werd om in de binnenstad te parkeren. Hierdoor vaart het pontje nog iedere dag.
Sinds maart 2021 is een tochtje met het pontje bovendien bijzonder duurzaam: het pontje vaart nu geheel elektrisch.
